Grumman F-14 Tomcat یک هواپیمای جنگنده بال سوپرسونیک ، دو موتوره ، دو صندلی ، دو دم ، جارو متغیر است. تامکت پس از فروپاشی پروژه F-111B برای برنامه Navy Fighter Experimental (VFX) نیروی دریایی ایالات متحده ساخته شد. F-14 اولین جنگنده های سری نوجوانان آمریکایی بود که با استفاده از تجربه نبرد هوایی علیه جنگنده های میگ در طول جنگ ویتنام طراحی شده بود.

F-14 اولین بار در 21 دسامبر 1970 پرواز کرد و اولین استقرار خود را در سال 1974 با نیروی دریایی ایالات متحده در ناو USS Enterprise (CVN-65) انجام داد و جایگزین McDonnell Douglas F-4 Phantom II شد. F-14 در دهه 2000 به عنوان جنگنده برتری هوایی دریایی ، رهگیر دفاع ناوگان و سکوی شناسایی هوایی تاکتیکی نیروی دریایی ایالات متحده فعالیت می کرد. سیستم غلاف ناوبری و هدف قرار دادن مادون قرمز شبانه (LANTIRN) در دهه 1990 اضافه شد و تامکت شروع به انجام مأموریت های دقیق حمله زمینی کرد. [2]

در دهه 1980 ، هواپیماهای F-14 به عنوان رهگیر زمینی توسط نیروی هوایی جمهوری اسلامی ایران در طول جنگ ایران و عراق مورد استفاده قرار گرفتند ، جایی که آنها شاهد نبرد با هواپیماهای جنگی عراق بودند. گزارش شده است که هواپیماهای F-14 ایران حداقل 160 هواپیمای عراقی را در طول جنگ سرنگون کردند ، در حالی که فقط 12 تا 16 تامکت از دست رفته بودند. حداقل نیمی از این تلفات ناشی از حوادث بوده است. [3] [4]

تامکت توسط نیروی دریایی ایالات متحده در 22 سپتامبر 2006 بازنشسته شد ، زیرا توسط بوئینگ F / A-18E / F Super Hornet جایگزین شد. [5] F-14 همچنان در خدمت نیروی هوایی ایران است ، زیرا در سال 1976 تحت رژیم پهلوی به ایران صادر شده است. در نوامبر 2015 ، گزارش هایی مبنی بر اسکورت پرواز F-14 های ایرانی برای توپولف Tu-95 ، Tu-160 ، و Tu روسی منتشر شد. بمب افکن های 22M در حملات هوایی در سوریه. [6]

زمینه

F-111B برای ایفای نقش رهگیر مستقر در حامل طراحی شده است ، اما مشخص شد که دارای مشکلات وزن و عملکرد است و برای جنگ هوایی مناسب نیست و پس از آن بیش از ویتنام آشکار می شود.
از اواخر دهه 1950 ، نیروی دریایی ایالات متحده به دنبال یک رهگیر دوربرد و با استقامت بالا بود تا از گروه های نبرد حامل خود در برابر موشک های ضد کشتی دوربرد پرتاب شده از بمب افکن های جت و زیردریایی های اتحاد جماهیر شوروی دفاع کند. نیروی دریایی ایالات متحده به یک هواپیمای پدافند هوایی ناوگان (FAD) با رادار قدرتمندتر و موشک های برد بلندتر از F-4 Phantom II برای رهگیری بمب افکن های دشمن و موشک ها نیاز داشت. [7] نیروی دریایی ارتش برای شرکت در برنامه تجربی جنگنده تاکتیکی (TFX) با نیروی هوایی ایالات متحده توسط وزیر دفاع رابرت مک نامارا هدایت شد. مک نامارا خواهان راه حل های "مشترک" هواپیماهای خدماتی برای کاهش هزینه های توسعه بود و از قبل نیروی هوایی را به خرید F-4 Phantom II که برای نیروی دریایی و تفنگداران دریایی ساخته شده بود ، راهنمایی کرده بود. [8] نیروی دریایی به شدت با TFX مخالفت کرد زیرا می ترسید سازش های لازم برای نیاز نیروی هوایی به یک هواپیمای سطح پایین حمله بر عملکرد هواپیما به عنوان یک جنگنده تأثیر منفی بگذارد.

مشکلات مربوط به وزن و عملکرد ، نوع F-111B نیروی دریایی ایالات متحده را برای TFX آزار می دهد و برای رضایت نیروی دریایی حل نمی شود. تولید کننده F-111 General Dynamics با ناوگان F-111B با Grumman همکاری کرد. با برنامه F-111B در شرایط پریشانی ، گرومن شروع به مطالعه پیشرفت ها و گزینه های دیگر کرد. در سال 1966 ، نیروی دریایی به گرومن قراردادی برای شروع مطالعه طرح های پیشرفته جنگنده اعطا کرد. گرومن این طرح ها را به طرح 303 محدود كرد. [9] معاون دریاسالار توماس اف. کانولی ، معاون عملیات نیروی دریایی جنگ هوایی ، نوع توسعه یافته F-111A را در یک پرواز انجام داد و کشف کرد که برای رفتن به مافوق صوت مشکل است و از مشخصات فرود ضعیف برخوردار است. وی بعداً در مورد نگرانی های خود در برابر موضع رسمی وزارت نیروی دریایی ایالات متحده در برابر کنگره شهادت داد و در ماه مه 1968 ، کنگره بودجه F-111B را متوقف کرد و به نیروی دریایی اجازه داد پاسخی متناسب با نیازهای خود را دنبال کند. [10] نام "تامکت" تا حدی برای ادای احترام به دریاسالار کانولی انتخاب شد ، زیرا نام مستعار "گربه تام" قبلاً توسط سازنده به طور گسترده ای مورد استفاده قرار گرفته بود ، اگرچه این نام نیز از سنت گرومن پیروی می کرد که هواپیماهای جنگنده خود را به نام گربه سانان نامگذاری می کرد. [11]

VFX
F-111B برای نقش رهگیر دوربرد پدافند هوایی ناوگان (FAD) طراحی شده بود ، اما نه برای نیازهای جدید برای نبرد هوایی بر اساس تجربه هواپیماهای آمریکایی در برابر جنگنده های چابک MiG بر فراز ویتنام. نيروي دريايي نياز به VFAX را مطالعه كرد ، يك جنگنده اضافي كه براي نقش هاي جنگ هوايي و حمله زميني چابك تر از F-4 Phantom بود. [12] گرومن کار بر روی طرح 303 خود را ادامه داد و آن را در سال 1967 به نیروی دریایی پیشنهاد داد ، که منجر به مطالعات جنگنده توسط نیروی دریایی شد. این شرکت در سال 1968 به اصلاح طرح ادامه داد. [9]

در ژوئیه 1968 ، فرماندهی سیستم های هوایی نیروی دریایی (NAVAIR) درخواست پیشنهاد (RFP) برای برنامه تجربی جنگنده نیروی دریایی (VFX) را صادر کرد. VFX خواستار یک جنگنده هوا به هوا دو نفره و دو موتوره با حداکثر سرعت 2.2 ماخ شد. همچنین یک توپ داخلی M61 Vulcan و یک نقش پشتیبانی هوایی نزدیک ثانویه دارد. [13] موشکهای هوا به هوا VFX یا شش AIM-54 ققنوس یا ترکیبی از شش موشک AIM-7 Sparrow و چهار موشک AIM-9 Sidewinder خواهد بود. پیشنهادات از General Dynamics ، Grumman ، Ling-Temco-Vought ، McDonnell Douglas و Rockwell آمریکای شمالی دریافت شد ؛ [14] چهار پیشنهاد شامل بالهای هندسه متغیر بود. [13] [N 1]

ورود VFX گرومن در اطراف موتور TF30 ، رادار AWG-9 و موشک AIM-54 در نظر گرفته شده برای F-111B طراحی شده است. این سرانجام به F-14A تبدیل شد
مک دانل داگلاس و گرومن در دسامبر 1968 به عنوان نامزدهای نهایی انتخاب شدند. گرومن در ژانویه 1969 برای جایزه قرارداد انتخاب شد. [15] در طراحی گرومن از موتورهای TF30 از F-111B استفاده مجدد شد ، اگرچه نیروی دریایی قصد داشت آنها را با موتورهای Pratt & Whitney F401-400 در دست توسعه برای نیروی دریایی ، همراه با پرات و ویتنی F100 مربوط به USAF جایگزین کند. [16] گرچه از F-111B سبک تر بود ، اما همچنان بزرگترین و سنگین ترین جنگنده آمریکایی بود که از یک ناو هواپیمابر پرواز می کرد ، و این نتیجه لزوم حمل موشک های بزرگ رادار AWG-9 و AIM-54 Phoenix (از F-111B) بود. و یک بار سوخت داخلی 16000 پوند (7300 کیلوگرم) است. [17]

با بدست آوردن قرارداد F-14 ، گرومن تأسیسات خود را برای ارزیابی هواپیما در کالورتون ، لانگ آیلند ، نیویورک بسیار گسترش داد. بسیاری از آزمایشات ، از جمله اولین آزمایشگاه کمپرسور و بیرون انداختن های متعدد ، از طریق Long Island Sound انجام شده است. به منظور صرفه جویی در وقت و جلوگیری از تداخل وزیر امور خارجه مک نامارا ، نیروی دریایی از مرحله نمونه اولیه پرش کرد و مستقیماً به توسعه کامل رسید. نیروی هوایی با F-15 خود رویکرد مشابهی را در پیش گرفت. [18] F-14 اولین بار در 21 دسامبر 1970 ، فقط 22 ماه پس از اعطای قرارداد با Grumman ، پرواز کرد و در سال 1973 به توانایی عملیاتی اولیه (IOC) رسید. سپاه تفنگداران ایالات متحده در ابتدا به F-14 به عنوان F-4 علاقه مند بود جایگزینی Phantom II؛ تا آنجا پیش رفت که افسران را به اسکادران جنگنده یک بیست و چهار (VF-124) بفرستد تا به عنوان مربی آموزش ببینند. هنگامی که توسعه سیستم مدیریت فروشگاه ها برای مهمات حمله زمینی دنبال نمی شد ، نیروی دریایی از هرگونه خرید استفاده می کرد. توانایی هوا به زمین تا دهه 1990 توسعه نیافته بود. [18]

آزمایش های شلیک شامل پرتاب علیه اهداف شبیه سازی شده از انواع مختلف ، از موشک های کروز گرفته تا بمب افکن های پر پرواز است. آزمایش موشک AIM-54 ققنوس از F-14 در آوریل 1972 آغاز شد. طولانی ترین پرتاب ققنوس در یک هدف با برد 110 نانومتر (200 کیلومتر) در آوریل 1973 موفقیت آمیز بود. یک آزمایش غیرمعمول دیگر در 22 نوامبر 1973 انجام شد ، هنگامی که شش موشک طی 38 ثانیه به 0.78 ماخ و 24800 فوت (7600 متر) شلیک شد. چهار ضربه مستقیم به ثمر رساند. [19]